TRZECH ICH SIADŁO POZA STOŁEM 

Trzech ich siadło poza stołem 
Każdy szczery patriota, 
Pije wino, drwi z Prusaków. 
Na Moskala błotem miota. 

I siedzieli poza stołem: 
— O! Ojczyzno nasza święta! 
Dla Cię słodka śmierć, męczarnie, 
I moskiewska kaźń, i pęta! 

I siedzieli poza stołem: 
— Dla Cię nie znam trudów, znoju, 
Dla Cię walczyć, dla Cię umrzeć, 
Byleś wolna wyszła z boju. 

I rzekl jeden do drugiego: 
— Bracie, żal za serce chwyta; 
Pijmy! Żyj nam wolna, równa, 
Święta Rzeczy Pospolita! 

— Wolna! równa! — krzyknie trzeci 
To zachcenie głupie dziecka, 
Jakby mogła kiedy Polska 
Powstać inna, jak szlachecka. 

Tu już w drugim krew zagrała, 
A byl ponoć synem popa: 
— Nie chcę twej szlacheckiej Polski, 
Chcę Ojczyzny Żyda, chłopa! 

— Żyda! chłopa! i Cygana! 
Wrzasnął pierwszy, szklanką miota, 
Wolę już moskiewskie rządy,
Niż Ojczyznę z brudu, błota!

—  Z brudu! błota! Bluźnisz, podły! 
Wy to szlachta, królewszczyki,
Wy to brudni! wy zdradzacie! 
Na was nasze kosy, piki!

Trzeci za kord. — Ruska źmijo!
Wspomnisz ty tarnowskie blizny — 
Lecz policjant stał na boku,
Więc kord schował — dla Ojczyzny.

Tylko mruczy z cicha w szklankę: 
— Kpy! Zdrajcy z wytartym czołem! —  
Odwrócony od dwóch innych 
Siedział każdy poza stołem.